Εχω πει δημόσια πολλές φορές και το έχω γράψει επίσης, ότι προσωπική εκτίμησή μου είναι πως το 80% των ελλήνων φιλάθλων είναι άμπαλο. Μυρωδιά δεν έχει απο μπάλα. Να υπερβάλλω λίγο στο 80% και να είναι…70%; Δεν θα τα χαλάσουμε εκεί. Η εκτίμησή μου δεν αλλάζει. Ενα τεράστιο ποσοστό πρέπει απλώς να πάρει μια μπάλα και να την βράσει, να βάλει το κεφάλι πάνω απο την κατσαρόλα και να κάνει εισπνοές μπας και!
Ο έλληνας αγαπάει μονάχα τις νίκες (και όχι τη φανέλα), δεν στηρίζει ποτέ κανέναν στις ήττες (ενώ εκεί ακριβώς δείχνεις τι πάστα φιλάθλου είσαι), δεν εμπιστεύεται κανέναν (όλοι παίρνουν χαρτάκι και όλοι τα στήνουν και όλοι παίζουν με βίσμα), δεν έχει καμιά υπομονή (σε 3 μήνες θέλει η ομάδα να παίξει τελικό Μουντιάλ), γνωρίζει όλα τα “ενδότερα” και τι συμβαίνει στα αποδυτήρια (γιάτι έχει κολλητό τον Θανάση που έχει κουνιάδο τον Μήτσο που έχει ξάδερφο τον Κώστα που…κουρεύει το γκαζόν στο προπονητικό κέντρο), γνωρίζει όλα τα συστήματα (που πας ρε καραμήτρο με 3-5-2, βάλε 4-3-3 να παίξει μπάλα η ομάδα), είναι του ακραίου ύψους ή του απύθμενου βάθους (με μιά νίκη όλοι…ήρωες του 1940 και με μιά ήττα όλοι στο Σύνταγμα για λιθοβολισμό) και φυσικά κρίνει με οπαδικά γυαλιά τα πάντα.
Ολα τα παραπάνω, πέραν των συλλόγων που ο καθένας γουστάρει, ισχύουν πάνω από όλα για την Εθνική μας. Οχι τώρα. Ανέκαθεν. Εκεί βγαίνουν και απωθημένα. Οσα δεν λέει ο κάθε άμπαλος για την ομάδα του, στην Εθνική τα βγάζει ως σώψυχα. Το διαπιστώσαμε ξανά και χθες. Οι περισσότεροι είστε ηλικίας ως και 35 ετών, που σημαίνει οτι το 2002 ή το 2003 ή το 2004, πριν 18-20 χρονάκια δεν θυμάστε και πολλά.
Και δεν ειχαμε και…social media τότε, αυτή την κατάρα. Τότε είχαμε…καφενεία και ραδιόφωνα. Και περισσότερες εφημερίδες φυσικά.
Τότε λοιπόν, είχε γίνει πόλεμος για τον Γεωργάτο. Πέταγε με κοτζάμ Ιντερ. Πλακώθηκε όμως με τον Ρεχάγκελ στο 1ο κιόλας φιλικό του Γερμανού (που είχαμε φάει και 5 γκολ απο την Φινλανδία). Ο Οττο δεν μάσησε, τον απέκλεισε.
Χαμός παντού και για δύο χρόνια, μέχρι που όλοι λατρέψαμε τον Φύσσα. Μετά είχε γίνει άλλος πόλεμος. Με τον Ζήκο. Παιχταράς, τελικό Champions League με την Μονακό, ο Ρεχάγκελ δεν τον γούσταρε σαν παίκτη όμως. Τον κάλεσε αρχικά, κατέληξε στον Μπασινά. Πόλεμος και για τον Στολτίδη. Πόλεμος και για τον Λυμπερόπουλο. Κι όμως, ο Ρεχάγκελ πήγε στο Euro με Καφέ και Δημήτρη Παπαδόπουλο (αντί Στολτίδη και Λύμπε).
Η συνέχεια…γνωστή. Πρωταθλητές Ευρώπης. Και οι…κατάρες διετίας 2002-2004 “ξεχάστηκαν”.
Η κολώνια αυτή κρατάει χρόνια. Και θα συνεχίσει να κρατάει. Πάμε στο σήμερα. Πριν το ματς στο Δουβλίνο διάβασα…τέρατα. Τέρατα! Και γιατί άφησε έξω τον Κωσταντέλια, γιατί παίζει ο Ρότα και όχι ο Βαγιαννίδης, γιατι βάζει Κουρμπέλη αφού δεν έχει συμμετοχές στην Τραμπζονσπόρ, γιατί δεν βάζει Κουλιεράκη δεύτερο στόπερ και επέλεξε Ρέτσο, για Εθνική Αθηνών διάβασα, γιατί δεν ξεκινάει Ιωαννίδη και βάζει Γιακουμάκη, γιατί παίζει πάλι ο Μάνταλος, και…τι δεν διάβασα.
Αναθέματα, μπινελίκια, χαμούλης γιά τον “μίστερ χαρτάκια” τον Πογιέτ.
ΔΕΝ θα σταθώ στην αξία του κάθε παίκτη. Προφανώς και ο Γεωργάτος κάποτε ήταν παιχταράς. Προφανώς ο Λυμπερόπουλος γκολτζής, προφανώς ο Ζήκος κυρίαρχος στο κέντρο. Οπως και τώρα, προφανώς ο Κωσταντέλιας είναι φοβερό ταλέντο, όπως είναι και ο Βαγιαννίδης.
Ομως, κάποτε -επιστρέφω πάλι στο σήμερα- πρέπει να καταλάβουμε ότι ΔΕΝ κάνουν όλοι γιά όλες τις δουλειές και τις ομάδες. Γιά να γίνει καλή χημεία, δεν χρειάζεται μια ομάδα 11 παιχταράδες ή 11 σούπερ φορμαρισμένους. Πάνω από όλα χρειάζεται 11 που να νοιώθουν καλά μαζί. Να είναι οικογένεια. Να είναι του 6-7, αλλά να παίζουν 6-7 και με υπέρβαση το 8.
Οχι να είναι του 9 και να παίζουν 5. ΔΕΝ εχει σημασία ατομικά ποιοί παίζουν. Εχει σημασία ποιοί 11 παίζουν ΜΑΖΙ.
Επίσης να καταλάβουμε ότι αυτά που βλεπει ο προπονητής και στις προπονήσεις και στο ξενοδοχείο, ακόμα και στην τραπεζαρία που τρώνε (την συμπεριφορά δηλαδή) δεν μπορεί ποτέ να τα ξέρουμε εμείς. Πόσο μάλλον τα…αποτελέσματα εργομετρικών εξετάσεων.
Και τέλος, να μάθουμε να βλέπουμε χωρίς γυαλιά. Να παραδεχτούμε πχ ότι χθες ο Ρότα έκανε ματσάρα. Οτι ο Μάνταλος έβγαλε μπαλιά-διαβήτη 40 μέτρων στο 2ο γκολ (και ότι βοηθάει αμυντικά όσο κανένα 8-10αρι εδώ και χρόνια). Οτι ο Γιακουμάκης έχει γίνει εξαιρετικός φορ (με 15 γκολ σε 26 ματς στο MLS παρακαλώ). Μην κοιτάτε το γκολ που έβαλε. Δείτε πως σπάει μπάλα λίγο μετά στην ευκαιρία του Πέλκα, κάτι που πριν 3-4 χρόνια δεν θα μπορούσε καν να το σκεφτεί αυτό.
Να μάθουμε να αποφεύγουμε τις ακρότητες (διάβασα για… Εθνική Αθηνών όταν οι επτά απο τους έντεκα που ξεκίνησαν παίζουν στο εξωτερικό), να στηρίζουμε, να πιστεύουμε, να μην βγάζουμε οπαδικά απωθημένα πάνω στην Εθνική. Προφανώς και ο Πογιέτ θα κάνει και λάθη. Προφανώς και ΔΕΝ έχουμε ήδη προκριθεί στο Euro (κάθε άλλο, δύο “τελικούς” έχουμε ακόμα).
Προφανώς θα κάνουμε και ήττες και κακές εμφανίσεις (όπως στην Ολλανδία) αλλά ρε γαμώτο, είναι εξίσου προφανές ότι αυτή η ομάδα, αυτό το γκρουπ, ΓΟΥΣΤΑΡΕΙ. Και προ Πογιέτ, με Φαν Σχιπ είχαν φανεί τα σημάδια. Θέλουν να παίζουν με το εθνόσημο, παθιάζονται, δίνουν ότι έχουν, είναι οικογένεια. Κι αυτά είναι συστατικά επιτυχίας (ή τουλάχιστον σοβαρής βελτίωσης).
Πάντα, παντού και σε όλα τα αθλήματα.
Βάζω και μια φωτό, τι έχει κάνει επί Πογιέτ η ομάδα. Ο πίνακας απ΄την Wikipedia δεν είναι ενημερωμένος, λείπουν οι δύο τελευταίες μας νίκες με Γιβραλτάρ και Ιρλανδία. Συνολικά, σε 17 ματς έχουμε 10-2-5, 26-12 γκολ και 58,8% win rate. Οι δύο ισοπαλίες σε φιλικά, όπως και δύο απο τις πέντε ήττες.
Εφτασα τις 1000 λέξεις μονο για χθες.
Δεν σκόπευα να το κάνω, δεν σκόπευα να γράψω τόσα για την Εθνική. Αλλά (και χθες) αγανάκτησα, νευρίασα με όσα απαράδεκτα διάβαζα. Κάποτε αυτό το 80% των άμπαλων πρέπει να γίνει μικρότερο. Και κάποτε, ειδικά την Εθνική, πρέπει να την στηρίζουμε χωρίς “ναι μεν, αλλά”. Χθες στο Δουβλίνο το γήπεδο ήταν γεμάτο (το Aviva χωράει 51,000 και κόπηκαν 41,239 εισιτήρια).
Και ας μην είχε ελπίδες αυτή η (μετριότατη) Ιρλανδία, ας μην ήταν “φανταχτερός αντίπαλος” η Ελλάδα, οι ιρλανδοί την τίμησαν την ομάδα τους. Ανάποδα αν ήταν, ζήτημα αν πήγαιναν 10,000 έλληνες εδώ, οπουδήποτε κι αν γινόταν το ματς. Και όταν πήγαιναν (2004-2012) ήταν κυρίως λόγω…μόδας. Ήταν γιατί αγαπάμε τις νίκες. Οχι το εθνόσημο (τώρα που το θυμήθηκα, για να δείτε την αρρώστια και την αμπαλοσύνη μας, χθες σε μεγάλο αθλητικό site, κάτω από το ματς είχε 50 σχόλια, ενώ αν είχαμε χάσει θα είχε…500 χαλαρά, όλα με “καντήλια”).
Κλείνω με την Εθνική λέγοντας ότι την Δευτέρα θα πάω γήπεδο, θα πήγαινα έτσι κι αλλιώς. Και πως ακόμα κι αν δεν κερδίσουμε την Ολλανδία, θα χειροκροτήσω με όλη μου τη δύναμη. Γιατί αυτά τα παιδιά, αυτό το γκρουπ, έφτασε να παλεύει στα ίσα με ζόρικο όμιλο, να έχει “στεκιά” πρόκρισης, αλλά να έχει και 2η ευκαιρία γιατί είχε βγει 1η στο Nations League.
Κι αυτό δικό της επίτευγμα είναι (το…έχουν ξεχάσει οι περισσότεροι). Και αν παίξουμε 21 και 26/3/2024 μπαράζ μάλλον με Καζακστάν (ή Λουξεμβούργο) στη Νέα Φιλαδέλφεια και μετά “τελικό” (μάλλον με Γεωργία) για να πάμε στα γήπεδα της Γερμανίας, επιτυχία των παιδιών αυτών είναι, δεν έγινε καμιά κλήρωση και απλώς σταθήκαμε τυχεροί.
Στοιχηματική…ξεκούραση
Προφανώς και στο κουμάρι παίρνουμε ανάσες.
Ομολογώ ότι χθες δεν άνοιξα καν να δω αποδόσεις και κακώς, είχε φτάσει στο 3,75 η Ελλάδα κι εκεί άξιζε. Ας είναι. Για το ματς της Ελλάδας ισως κάνω ένα update τη Δεύτερα, στο 4,50 που ήταν μου άρεσε. Τωρα πήγε 3,60 πλέον, ως φυσικο επακόλουθο των χθεσινων αποτελεσμάτων. Θα το ξαναδούμε. Προς το παρόν μένω στο σήμερα. Αναφορά φυσικά στις (λιγοστές) αγγλιδούλες.
Μόνο 4 ματς στην 1η, ένα λιγότερο στην 2η, δεν έχουμε Νάσιοναλ Λιγκ ή Championship (εδώ δεν μπορώ να μην σχολιάσω την απόλυση Γιούστας και την πρόσληψη Ρούνεϊ στην Μπέρμιγχαμ). Τι μου αρέσει -για χαλαρό μπετ- στα λιγοστά αυτά εγγλέζικα ματς;
Μπορώ να σκεφτω την κόντρα σε όλα (και στα τέσσερα) φαβορί της Λιγκ 1! Οκ, έχω ενδοιασμούς (η Λίνκολν είναι καλή εντός, η Σριούσμπερι είναι τσακωμένη με το γκολ, η Μπλάκπουλ έχει διακυμάνσεις), αλλά και πάλι σε όλα κοιταώ δεξιά.
Βάζω στο μίξερ και ενα της Λιγκ2, την Μπάροοου. Κι εδώ έχω ενδοιασμούς (οι Ντονς δεν έχουν κακό υλικό ενώ η Μπάροου είναι κυρίως ομάδα έδρας) αλλα κι εδώ κοιτάω δεξιά. Τα…ανακατεύω. Και απ’ τα πέντε, κρατάω τα τρία. Περισσότερο τα διαλέγω εμπειρικά και από ένστικτο, ποιό μου κάνει το “κλικ”. Κρατάω Λέιτον, Στιβενέιτζ και Μπάροου.
Με 2,75-3,40-4,00. Και τα τρία έχουν πρώιμη πληρωμή. Η Μπάροου “αντέχει” και κάλυψη. Εγώ πάω με ξερά διπλά, τα κάνω ένα trixie και τέλος. Απλό και ωραίο παιχνίδι, χωρίς “κορδελάκια”.
**ΔΕΝ θα έχουμε φυσικά μεθαύριο βράδυ νέο vidcast, ενώ ΔΕΝ εχω ξεχάσει τι έχω “τάξει”. Ενα κείμενο αμιγώς στοιχηματικό, γιά τις νέες “τασεις”, τη νέα…μόδα των κόρνερ και των τάκλιν και των on target.
Θα το κάνω μάλλον την Τετάρτη, σε νέα στήλη (ίσως και Editorial ανοιχτό). Κανονική στήλη με bets προφανώς το άλλο Σάββατο, μιά μέρα νωρίτερα όμως (την Παρασκευή) θα έχουμε κανονικά Betsellers Radio στις 4.
