Γεια χαρά σε όλους.
Μέσα σε όσα ζούμε, μέσα στη λάσπη που έχει σκεπάσει τα πάντα, την ψυχή όσων παρακολουθούν από απόσταση και – στην κυριολεξία – τη ζωή χιλιάδων συνανθρώπων μας που μέσα σε λίγες ώρες έχασαν τα πάντα, η αλήθεια είναι ότι πρέπει να σφίξεις τα δόντια για να γράψεις και να ασχοληθείς με κάποια άλλη ιστορία.
Το μεσημέρι της Κυριακής, η Γερμανία αντιμετωπίζει τη Σερβία στον μεγάλο τελικό του Μουντομπάσκετ, με τα «πάντσερ» να βρίσκονται σ’ αυτή την θέση για πρώτη φορά στην ιστορία τους (έχουν φορέσει στο λαιμό ένα χάλκινο το μακρινό 2002) και τους Σέρβους να μετρούν δύο χρυσά μετάλλια (1998, 2002) και ένα ασημένιο στο Παγκόσμιο Κύπελλο του 2014.
Η Γερμανία πλήρωσε (από τη στιγμή που έφτασε στα ημιτελικά), παρουσιάζοντας στο παρκέ, περίπου την εικόνα που είχαμε περιγράψει στην πρώτη στήλη της σεζόν.
Εξαιρετική η δουλειά του Γκόρντον Χέρμπερτ (δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι ήδη έχει οδηγήσει την ομάδα του στην 3η θέση και το χάλκινο στο περσινό Ευρωμπάσκετ).
Προφανώς, δικαίως, η Γερμανία σ’ αυτό το τουρνουά έφτασε στο σημείο να διεκδικεί την κορυφή του κόσμου, δεν είναι ότι παραμένει αήττητη (7-0/έχει πετύχει τέσσερις κατοστάρες), δεν είναι μόνο ότι νίκησε τις ΗΠΑ στον ρυθμό τους στον ημιτελικό, είναι η εικόνα που παρουσιάζει στο παρκέ και το πόσο ιδανικά εκτελούν το σχέδιο οι Φραντς Βάγκνερ, Σρούντερ, Ομπστ, Τάις, Βόιγκτμαν, Μ.
Βάγκνερ και πάει λέγοντας.
Από την άλλη πλευρά, η Σερβία που μπαίνει ως αουτσάιντερ στον τελικό, η ομάδα του Σβέτισλαβ Πέσιτς, ο οποίος – απόλυτα δικαιολογημένα – θεωρείται ο… μπαμπάς του γερμανικού μπάσκετμπολ (το 1993 στο Ευρωμπάσκετ που έγινε στο Μόναχο οδήγησε τα «πάντσερ» στην κατάκτηση του χρυσού μεταλλίου, μία ομάδα δηλαδή που μέχρι τότε μάζευε… φάπες σε όλες τις διοργανώσεις).
Μία Σερβία που πήγε σ’ αυτό το Παγκόσμιο Κύπελλο χωρίς τους Γιόκιτς, Μίσιτς, Μαριάνοβιτς, Κάλινιτς, Τεόντοσιτς, Ποκουσέφσκι, Νέντοβιτς, Λούσιτς…
Μία Σερβία που έχασε μόλις στην πρώτη φάση του τουρνουά τον Μπόρισα Σίμανιτς (με τον τρόπο που συνέβη αυτό), όμως έμεινε όρθια, ενωμένη και έχοντας το βλέμμα ψηλά.
Στην τελική, μία Σερβία που ξέρεις ότι θα δώσει ότι έχει και δεν έχει στο παρκέ (ό,τι κι αν γίνει στο τέλος), μία ομάδα που θα παίξει για τον λαό της.
Αυτόν το λαό που – στην κυριολεξία – ζει και αναπνέει για τον «πόλεμο» με τους ασταμάτητους Γερμανούς.
