Μπορεί και να ήταν η ωραιότερη Ανάσταση. Η πιό όμορφη, η πιό ζεστή, η πιό ανθρώπινη, απ’ όλες έχω ζήσει. Δεν είχε αυτό το εντελώς φτιασιδωτό “πάμε παρά πέντε-φεύγουμε και πέντε” στην εκκλησία και μετά πάμε να καταβροχθίσουμε τη μαγειρίτσα.
Είχε μέσα της, αυτή εδώ η Ανάσταση, το πραγματικό και βαθύτερο νόημά της.
Οι πόλεις φωτίστηκαν περισσότερο από ποτέ. Οχι κροτίδες και βαρελότα αλλά βεγγαλικά. Τα βεγγαλικά είναι όμορφα. Δεν σε τρομάζουν. Σε κάνουν να νοιώθεις (αγνός σαν) παιδί. Και ήταν πολλά, πάρα πολλά, πρώτη φορά τόσα πολλά, φώτισε η νύχτα. Και σε κάνουν να κοιτάς ψηλά. Τον ουρανό. Και να αισιοδοξείς. Και μετά, η ανθρωπιά. Ευχήθηκα στην απέναντι γιαγιά που τις άλλες 364 μέρες δεν την ξέρω καν.
Δεν λέμε καν καλημέρα. Τώρα με έναν αλλόκοτο τρόπο ήρθαμε κοντά. Βεράντα με βεράντα. Ολοι στέλναμε το μήνυμα στον άλλο πως όπου να ‘ναι θα περάσει όλο αυτό και θα ξαναβρεθούμε καλύτερα και καλύτεροι.
Ναι, μείναμε μέσα. Ναι, περνάμε ζόρικα. Αλλά τελικά, μήπως όλο αυτό μας ένωσε; Μας έκανε πιό ζεστούς, πιό ανθρώπινους και αν προτιμάτε και πιό χριστιανούς; Η εκκλησία του καθενός είναι μέσα του.
Και έτσι γέμισε άξαφνα “εκκλησιές” η πόλη. Γέμισε αγάπη και ανθρωπιά.
Ναι, τελικά ήταν η ωραιότερη Ανάσταση αυτή που περάσαμε.
**Τα δικά μας από αύριο, αισίως στην 5η εβδομάδα καραντίνας αλλά με το φως να φαίνεται πλέον πιό κοντά και πιό δυνατό.
