Ηταν κάποτε στην Αγγλία ένας παίκτης που τα…παστέλωνε. Πολλά γκολ. Εννιά χρόνια στην Τσέλσι, από το 1983 ως το 1992 σκόραρε 193 γκολ (70 στις δύο πρώτες σαιζόν του στο Λονδίνο). Τρίτος σκόρερ όλων των εποχών γιά τους μπλε. Επαιξε στην Εθνική, πήγε στο Μουντιάλ του Μεξικό (1986, έστω κι αν έπαιξε λίγα λεπτά ήταν εκεί ως αλλαγή), έχει σκοράρει κατά της Δυτικής Γερμανίας στο ντεμπούτο του με τα “λιοντάρια”, έχει πάρει το χρυσό παπούτσι της 1ης κατηγορίας, το μοιράστηκε με τον Γκάρι Λίνεκερ (βασική φωτό)! Είχε να συναγωνιστεί με “στράικερ-βουνά” όπως ο Μάρινερ, ο Γούντκοκ, ο Κότι, ο Λίνεκερ, ο Ράιτ, ο Φάσανου, ο Τρέβορ Φράνσις…Κι όμως, τα κατάφερνε.
Χρυσές σελίδες έγραψε στα γήπεδα… Εξω από αυτά όμως, έγραφε μαύρες σελίδες. Κατάμαυρες. Χιλίαδες λίρες πεταμένες, χρεοκωπία, διάλυση του γάμου του, μετά ναρκωτικά και φυλακή αφού κλώτσησε και γρονθοκόπησε κάποιον σε μιά παμπ. Γιατί όλα αυτά; Γιατί τζόγαρε. Τζόγαρε πολύ. Ασταμάτητα. Οτι είχε και δεν είχε, πήγαιναν σε άλογα και σκυλιά (που να υπήρχε και ποδοσφαιρικό στοίχημα με τη σημερίνη του μορφή).
“Πιστεύω ότι ήταν στο DNA μου” δηλώνει σήμερα 55 χρονών πλέον. Οσο κι αν τον βοήθησαν η ένωση παικτών, οι φίλαθλοι, η διοίκηση της Τσέλσι, δεν έπαιρνε χαμπάρι. “Ολοι σχεδόν οι παίκτες, όταν τέλειωνε η προπόνηση πήγαιναν να τα πιούν σε μιά παμπ, να παίξουν γκολφ, σνούκερ ή ότι άλλο. Εγω πήγαινα στο μπουκάδικο καρφί. Ημουν εντελώς εκτός ελέγχου.
Τηλεφωνικά πονταρίσματα, ξεκίναγα σε ένα πουλ με μιά λίρα και κατέληγα να αναρωτιέμαι “τι κανω εδώ πέρα”; Εφτασα να παίξω πάνω από 130.000 λίρες σε μιά εβδομάδα”! Τρελλό πόσο ακόμα και σήμερα, πόσο μάλλον τότε. Τον γλύτωσε -πλήρωσε τον μπούκη, μεσολάβησε- ο τότε πρόεδρος της Τσέλσι, ο Κεν Μπέιτς. “Είμαι σίγουρος ότι εκείνες οι μέρες πέρασαν-λέει σήμερα- αλλά δεν ξέρω και σίγουρα! Ο αλκοολικός λέει ότι δεν θα ξαναπιεί, αλλά κι αυτός πολλές φορές δεν το τηρεί”.
Οταν έφυγε από την Τσέλσι, προσπάθησε να επανέλθει. Μάταια. Λίγο Σαουθάμπτον, τρία χρόνια στη Λούτον. Και ήρθε στο κύπελλο αγώνας Τσέλσι-Λούτον. Ημιτελικός στο Γουέμπλεϊ! Ολο το γήπεδο τραγουδούσε το όνομα του, δεν τον είχαν ξεχάσει. Ο ίδιος όμως είχε “ξεχάσει” τον εαυτό του… Ναρκωτικά και φυλάκιση. “Εγκλημάτισα και πλήρωσα.
Λυπάμαι γιά ότι έκανα, δεν ζω στο παρελθόν πιά, προχώρησα. Δεν έγινα κάποιος άλλος, απλώς κατάλαβα που μπορεί να οδηγηθείς αν παρασυρθείς. Η φυλακη είναι μοναχικό μέρος. Σκέφτεσαι τα πάντα, θυμάσαι τα πάντα. Εχω παιδιά, μάνα και πατέρα. Και έπρεπε να αναλάβω τις ευθύνες μου…” “Κοιτάξτε τι μου συνέβη. Κοιτάξτε και μάθετε, διδαχτείτε από το δικό μου πάθημα.
Και ζητήστε βοήθεια αν την χρειάζεστε”…. Ολα αυτά από έναν παιχταρά, έναν γνήσιο γκολτζή. Τον Κέρι Ντίξον. Που σήμερα εργάζεται ως βοηθός μηχανικού που τοποθετεί λέβητες, καυστηρες και σωληνώσεις. Ισα για να πληρώνει το νοίκι του. Σύντομα θα κυκλοφορήσει η αυτοβιογραφία του, αυτά είναι αποσπάσματά της. Ελπίζει όταν εκδοθεί να βοηθήσει κάποιους και τον ίδιο, προκειμένου να βρει μιά θέση εκεί που θα έπρεπε.
Στο ποδόσφαιρο…. Υ.Γ: Αντι αγώνων και πονταρισμάτων σε μια κούφια μέρα, σήμερα ήταν καλύτερα να κάτσω να γράψω-μεταφράσω αποσπάσματα από άρθρο του BBC που μόλις διαβάσατε. Πολύ πιο διδακτικό περί τζόγου και που μπορεί να σε οδηγήσει, έτσι πιστεύω. Νέα στήλη με κανονικό παιχνίδι το Σάββατο. Από απόψε ξεκινάει η μελέτη…
