Καλό μήνα και καλό καλοκαίρι! Πάει και ο τελικός του Τσάμπιονς Λιγκ, θα μπούμε σιγά σιγά σε καλοκαιρινό mood από ‘δω και πέρα. Κουβέντα για την επικαιρότητα, στοιχηματικό απολογισμό, μεταγραφές, αφιερώματα, θεωρία και ό,τι άλλο προκύψει θα έχει το μενού μέχρι την άδεια.
Αν θέλετε να σχολιάσουμε/πούμε κάτι συγκεκριμένο, περιμένω τα mail σας στο [email protected]
Aπό τη στιγμή που το μεσοβδόμαδο πρόγραμμα είναι να ‘χαμε να λέγαμε, σήμερα λέω να μιλήσουμε λίγο παραπάνω για τη νέα πρωταθλήτρια Ευρώπης, τη Λίβερπουλ. Θα ξετυλίξουμε το κουβάρι από την πρώτη ημέρα του Κλοπ μέχρι τον τελικό του Σαββάτου. Θα δείτε ότι βγαίνουν ωραία συμπεράσματα και είναι κάποια πράγματα που θεωρώ σωστό να τα λέμε και να τα γράφουμε.
Και για να θυμόμαστε πως και τι και επειδή μπορεί να τα ξαναβρούμε μπροστά μας.
Το έχουμε πει κι άλλες φορές, εκτός από την κλασική έννοια της πιάτσας, αυτή του τιπστερά (την οποία λέξη τη σιχαίνομαι προσωπικά), δεν παύουμε να το ψάχνουμε λίγο παραπάνω το… άθλημα. Το ποδόσφαιρο κυρίως, αλλά και το μπάσκετ. Βλέπουμε μπάλα, βλέπουμε μπάσκετ, μας αρέσει να βλέπουμε και πέρα από τις τέσσερις γραμμές και πολλές φορές μέσα από τη μελέτη, το ψάξιμο και την κουβέντα βγαίνουν πολύ σημαντικά πράγματα που μπορούν να χρησιμοποιηθούν και στο στοίχημα.
Τα πρώτα χρόνια στην Αγγλία
Ο Γιούργκεν Κλοπ ανέλαβε τη Λίβερπουλ μέσα Οκτώβρη το 2015, αντικαθιστώντας τον αποτυχημένο Μπρένταν Ρότζερς (δεν πήρε τίποτα στα τρία χρόνια που κάθισε στον πάγκο των «ρεντς»). Ο Γερμανός είχε αποχωρήσει λίγους μήνες νωρίτερα από τη Ντόρτμουντ, με την οποία σε 7 χρόνια κατέκτησε δύο πρωταθλήματα, ένα Κύπελλο, ένα Σούπερ Καπ και έφτασε ως τον τελικό του Τσάμπιονς Λιγκ το 2013.
Άλλο Γερμανία όμως, άλλο Αγγλία. Ο Κλοπ βρήκε στη Λίβερπουλ ένα μέτριο ρόστερ. Με πιο ποιοτικούς παίκτες τον Κουτίνιο (που δεν είχε κάνει ακόμα το ξεπέταγμα), τον Λαλάνα, τον Αλεν, τον Λούκας, τον Μπεντέκε, τον Στάριτζ και τον Φιρμίνο που μόλις είχε αποκτηθεί. Προφανώς δεν θα μπορούσε να ζητήσει κάποιος πολλά από την πρώτη σεζόν, ειδικά από τη στιγμή που η ομάδα ήταν φτιαγμένη από άλλον.
Παρ’ όλα αυτά κατά διαστήματα η Λίβερπουλ έπαιξε καλό ποδόσφαιρο, ποδόσφαιρο-Κλοπ, και παραλίγο να πάρει και κούπες. Συγκεκριμένα, έχασε στον τελικό του Λιγκ Καπ από τη Μάντσεστερ Σίτι (στα πέναλτι) και στον τελικό του Γιουρόπα Λιγκ από τη Σεβίλλη (3-1). Highlight η πρόκριση επί της Γιουνάιτεντ στους «16» του Γιουρόπα Λιγκ.
Τερμάτισε όμως 8η στην Πρέμιερ Λιγκ και έμεινε εκτός Ευρώπης.
Πρώτο καλοκαίρι
Ο σχεδιασμός της επόμενης σεζόν (2016-17) ήταν για πρώτη φορά εξ ολοκλήρου δικός του. Ηθελε οπωσδήποτε στόπερ και πήρε δύο: τον Μάτιπ από τη Σάλκε για βασικό και τον Κλάβαν από την Αουγκσμπουργκ για εναλλακτική. Ηθελε γκολκίπερ και έφερε τον Κάριους από τη Μάιντζ.
Ακριβότερες μεταγραφές του ο Βαϊνάλντουμ από τη Νιουκάστλ (23 εκατ.) και ο Μανέ από τη Σαουθάμπτον (30 εκατ.). Όπως βλέπετε, τρία χρόνια μετά, οι τρεις από τις πέντε πρώτες μεταγραφές του Κλοπ ήταν βασικοί στον τελικό του Τσάμπιονς Λιγκ…
Επιπλέον, ξεφορτώθηκε ένα σωρό μετριότητες από το ρόστερ, παίρνοντας το ρίσκο να δουλέψει με λιγότερους παίκτες.
Στο τέλος της σεζόν η Λίβερπουλ πετυχαίνει τον βασικό στόχο που ήταν η έξοδος στο Τσάμπιονς Λιγκ, τερματίζοντας 4η. Εμφανής η επιθετική της βελτίωση αλλά με πολλά σκαμπανεβάσματα (10 ισοπαλίες σε 38 ματς). Στο Κύπελλο και στο Λιγκ Καπ δεν διακρίθηκε. Ηταν ένα μικρό βήμα μπροστά στο πρωτάθλημα σε σχέση με την προηγούμενη περίοδο.
Αρχίζει η… ωρίμανση
Μοχάμεντ Σαλάχ (36,9 εκατ.
), Ρόμπερτσον (8 εκατ.), Τσάμπερλεϊν (35 εκατ.), Σολάνκε (ελεύθερος) ήταν οι τέσσερις μεταγραφές του καλοκαιριού. Οι δύο από αυτούς, δύο χρόνια μετά, έπαιξαν βασικοί στον τελικό του Τσάμπιονς Λιγκ. Η Λίβερπουλ παίζει εντυπωσιακό ποδόσφαιρο, προχωράει βήμα-βήμα στο Τσάμπιονς Λιγκ, όμως στην Πρέμιερ Λιγκ εξακολουθεί να έχει πολλά πάνω-κάτω και να γκελάρει σε ματς που θεωρητικά είναι «εύκολα».
Κι αυτό γίνεται κυρίως λόγω της αμυντικής ανισορροπίας.
Τον Ιανουάριο χάνει και τον ηγέτη της, έδωσε τον Κουτίνιο στην Μπαρτσελόνα. Πήρε, όμως, τον Φαν Ντάικ από τη Σαουθάμπτον, δίνοντας τα περισσότερα χρήματα που έχουν δοθεί ποτέ για στόπερ (75 εκατ. λίρες). Ακούστηκαν πολλά, κάποιοι ξενέρωσαν, όμως ενάμιση χρόνο μετά, ο Φαν Ντάικ όχι μόνο έπαιξε στον τελικό του Τσάμπιονς Λιγκ αλλά είναι ο καλύτερος στόπερ στην Ευρώπη.
Την ώρα που η Λίβερπουλ έμενε για δεύτερη σερί σεζόν στην 4η θέση του πρωταθλήματος (παίζοντας παρ’ όλα αυτά εντυπωσιακό ποδόσφαιρο, με 84 γκολ αλλά και 38 παθητικό), στο Τσάμπιονς Λιγκ έκανε την υπέρβασή της: τελικός Τσάμπιονς Λιγκ, με αντίπαλο τη «βασίλισσα» Ρεάλ. Εκεί η διαφορά ποιότητας ήταν εμφανής. Ο Κάριους, που ήταν επιλογή του Κλοπ για το Νο1, ήταν πολύ κακός.
Από τις λίγες μεταγραφές που δεν του βγήκαν του Γερμανού. Η ήττα από τη Ρεάλ είναι από τις πιο κλασικές περιπτώσεις που λέμε «διδακτική ήττα».
«Άλλη» ομάδα
Και φτάνουμε στο φέτος. Αν ρωτήσει κάποιος έναν ποδοσφαιρόφιλο «ποιοι είναι οι προπονητές με το περισσότερο επιθετικό στυλ στην Ευρώπη;», σίγουρα οι περισσότεροι θα αναφέρουν τον Κλοπ.
Είδαμε μπαλάρα όσο ήταν στη Ντόρτμουντ, είδαμε μπαλάρα και στα περισσότερα παιχνίδια της Λίβερπουλ με τον Γερμανό στον πάγκο. Είδαμε ωραίο ποδόσφαιρο και σε πολλά φετινά ματς, όμως το στυλ της περσινής Λίβερπουλ με τη φετινή είναι εντελώς διαφορετικό.
Οι μεταγραφές του καλοκαιριού ήταν και πάλι λίγες αλλά to the point: Κεϊτά από Λειψία (52,7 εκατ.
), Φαμπίνιο από Μονακό (39 εκατ.), Σακίρι από Στόουκ (13,5 εκατ.), Αλισον από Ρόμα (55,5 εκατ.). Οι δύο από αυτούς ήταν βασικοί στον τελικό του Σαββάτου. Ισως ήταν και ο Κεϊτά αν δεν είχε χτυπήσει.
Μου αρέσουν οι προπονητές (και οι άνθρωποι γενικότερα) που μπορούν να προσαρμόζονται ανάλογα με τις καταστάσεις. Ο Κλοπ, είπαμε, είναι από τους προπονητές που του αρέσει να παίζει επιθετικά.
Είδε, όμως, ότι μόνο έτσι δεν γίνεται δουλειά. Δεν έρχονται κούπες. Χρειάζονται κι άλλα πράγματα, χρειάζεται και αμυντική προσήλωση. Ο Φαν Ντάικ πλαισιώθηκε από τον Αλισον και η Λίβερπουλ ήταν «άλλη» ομάδα ανασταλτικά. Από κοντά και ο Φαμπίνιο που μόλις βρήκε τα πατήματά του ήταν εξαιρετικός σε ρόλο 6αριού στη μεσαία γραμμή.
Δεν είναι όμως μόνο τα πρόσωπα, είναι η συνολική λειτουργία.
Ακόμα και οι επιθετικοί έμαθαν να παίζουν άμυνα. Η άμυνα ως γνωστόν ξεκινάει από την επίθεση. Όταν ομάδες όπως η Μπάγερν ή η Μπαρτσελόνα (ή ακόμα και η Σίτι) δυσκολεύονται να κυκλοφορήσουν τη μπάλα και βγαίνουν εκτός ρυθμού, σημαίνει ότι η ανασταλτική σου λειτουργία είναι άψογη.
Αν ρωτήσετε, λοιπόν, 10 Λιβερπούλιανς ποιος ήταν ο φετινός MVP οι 4 θα σας πουν ο Αλισον, οι άλλοι 4 θα σας πουν ο Φαν Ντάικ, ο ένας θα σας πει ο Σαλάχ και ο τελευταίος θα σας πει ο Μανέ.
Ναι, ο Μανέ και ο Σαλάχ ήταν οι πρώτοι σκόρερ της Πρέμιερ Λιγκ. Αλλά η Λίβερπουλ είχε την καλύτερη άμυνα της Πρέμιερ Λιγκ! Το γκολ στον τελικό του Τσάμπιονς Λιγκ το πέτυχε ο Σαλάχ και ο Οριτζί έβαλε τρία γκολ σε ισάριθμες προσπάθειες σε ημιτελικό και τελικό. Ναι αλλά η Λίβερπουλ κράτησε 4 φορές το μηδέν σε 7 νοκ άουτ ματς στο Τσάμπιονς Λιγκ φέτος!
Ο Κλοπ προσαρμόστηκε στα δεδομένα, κατάφερε να προσαρμόσει και τους παίκτες του και γι’ αυτό είναι μάγκας και του βγάζω το καπέλο.
Ολοι (ή σχεδόν όλοι) οι προπονητές έχουν ισχυρή προσωπικότητα, απλά κάποιοι δεν μπορούν ή δεν θέλουν να δουν πέρα από τα… προβλεπόμενα. Ο Κλοπ είναι το εντελώς αντίθετο. Και βλέπει και προσαρμόζεται. Ακομπλεξάριστος.
Ενας τελικός είναι και θέμα συγκυριών. Θα μπορούμε η Λίβερπουλ να χάσει από την Τότεναμ. Να πήγαινε το ματς στα πέναλτι και εκεί να το έπαιρνε η Τότεναμ.
Δεν είδαμε καμιά μπαλάρα από τη Λίβερπουλ στον τελικό, γενικά ήταν ένας μέτριος ποιοτικά τελικός. Θα λέγαμε κάτι διαφορετικό τώρα αν η Λίβερπουλ είχε ηττηθεί; Όχι, δεν θα λέγαμε. Προφανώς θα μιλούσαμε περισσότερο για την Τότεναμ, αλλά από την πλευρά της Λίβερπουλ τα δεδομένα θα ήταν πάλι τα ίδια.
Για να χάσει την Πρέμιερ Λιγκ έπρεπε η Σίτι να σπάσει όλα τα ρεκόρ.
Εφτασε στον τελικό του Τσάμπιονς Λιγκ αποκλείοντας Μπάγερν και με τρελή ανατροπή την Μπαρτσελόνα. Μπορεί οι περισσότεροι οπαδοί της Λίβερπουλ να έλεγαν κατά τη διάρκεια της σεζόν ότι ήθελαν περισσότερο την Πρέμιερ Λιγκ από το Τσάμπιονς Λιγκ, αλλά θα γίνει κι αυτό… Ισως άμεσα!
Η επόμενη μέρα
Η συνταγή πλέον είναι γνωστή για τον Κλοπ και τη Λίβερπουλ.
Στο αγωνιστικό πλάνο δεν χρειάζεται να αλλάξει τίποτα σε σχέση με τα όσα είδαμε φέτος. Θα γίνουν βέβαια προσθαφαιρέσεις. Θεωρώ ότι χρειάζεται σίγουρα ένας ποιοτικός σέντερ φορ που να μπορεί να δίνει το κάτι παραπάνω σε σχέση με τον Στάριτζ που… βάλτωσε. Εννοείται ότι αν φύγει κάποιος εκ των Μανέ, Σαλάχ (αυτοί οι δύο είναι οι περιζήτητοι) θα αντικατασταθεί με παίκτη πρώτης γραμμής.
Η άμυνα δύσκολα θα αλλάξει σε ό,τι αφορά τους βασικούς. Χρειάζονται όμως πιο αξιόπιστοι μπακ όταν πρέπει να λείψουν ο Αλεξάντερ-Αρνολντ και ο Ρόμπερτσον (οι οποίοι, παρεμπιπτόντως «δίδαξαν» φέτος πως μια ομάδα μπορεί να αναπτύξει την επίθεσή της με πρωταγωνιστές τους μπακ). Στη μεσαία γραμμή, επίσης δεν χρειάζονται πολλά πολλά.
Ισως μια εναλλακτική ακόμα αν αποχωρήσει κάποιος από τους υπάρχοντες (Λαλάνα, Τσάμπερλεϊν, ή αν πουληθεί ο Βαϊνάλντουμ).
Με λίγα λόγια, ο Κλοπ περιμένω να κινηθεί όπως τα προηγούμενα χρόνια. Λίγες μεταγραφές, μόνο όπου υπάρχει ανάγκη. Από την ενδεκάδα του τελικού, υπενθυμίζω, οι Αλισον, Μάτιπ, Φαν Ντάικ, Ρόμπερτσον, Φαμπίνιο, Βαϊνάλντουμ, Σαλάχ και Μανέ ήταν επιλογές του Κλοπ στα 4 χρόνια που είναι στον πάγκο της ομάδας.
Ο Αλεξάντερ-Αρνολντ ήταν δημιούργημά του και τον Φιρμίνο τον ήξερε καλά από τη Γερμανία. Μιλάμε για τους 10 από τους 11 παίκτες (ο άλλος ήταν ο Χέντερσον, τον οποίο βρήκε στο «Ανφιλντ»).
Για να καταλάβουμε καλύτερα το μέγεθος των όσων πέτυχε η Λίβερπουλ και το πόσο την ανέβασε επίπεδο ο Κλοπ, αρκεί να θυμηθούμε το… θεϊκό βιντεάκι που είχε κυκλοφορήσει το 2016, όπου ένας φίλος της Λίβερπουλ διαμαρτύρεται για την τιμή του εισιτηρίου σε σχέση με τους… Μίλνερ και Χέντερσον που είναι αναγκασμένος να βλέπει.
Μπορεί τώρα να μας φαίνεται… περίεργος και γραφικούλης, αλλά τότε τουλάχιστον το 70% των οπαδών της Λίβερπουλ είχαν την ίδια άποψη!
Απολαύστε τον:
