Χαιρετώ! Η Ρεάλ έγραψε ιστορία, η Ισπανία γενικότερα γράφει εδώ και χρόνια ιστορία, η Λίβερπουλ «ντύθηκε» Ατλέτικο Μαδρίτης και Γιουβέντους και… η ζωή συνεχίζεται. Τρίτο σερί Τσάμπιονς Λιγκ και τέταρτο τα 5 τελευταία χρόνια είναι αριθμός ασύλληπτος για τα δεδομένα της εποχής. Τονίζω, το «δεδομένα της εποχής». Δεν είμαστε 40 χρόνια πίσω, όπου οι ομάδες στη συγκεκριμένη διοργάνωση ήταν λιγότερες και τα οικονομικά δεδομένα διαφορετικά.
Στην εποχή που τα εκατομμύρια πέφτουν βροχή, είναι πραγματικά εντυπωσιακό να φτάνει μια ομάδα σε τρεις σερί κατακτήσεις Τσάμπιονς Λιγκ. Το ακόμα πιο εντυπωσιακό, ότι πέρσι και φέτος η Ρεάλ κατέβηκε στον τελικό με ακριβώς την ίδια ενδεκάδα, όπως βλέπετε και στη φωτογραφία (ούτε θέση δεν άλλαξαν…). Και στον προπερσινό τελικό είχε δύο αλλαγές η ενδεκάδα: ο Πέπε που έφυγε και ο Μπέιλ που τότε ξεκίνησε βασικός και το Σάββατο μπήκε ως αλλαγή, «καθαρίζοντας» το ματς.
Οι δε Ισπανοί, συμμετείχαν σε 9 από τους 10 τελευταίους τελικούς σε Τσάμπιονς και Γιουρόπα Λιγκ τα τελευταία 5 χρόνια και τους πήραν όλους! Η εξαίρεση στο διάστημα αυτό ήταν η Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ, που πήρε πέρσι το Γιουρόπα επικρατώντας του Αγιαξ. Εντυπωσιακό! Στο καθαρά αγωνιστικό νομίζω τα έχουμε διαβάσει όλα αυτές τις μέρες.
Το να εστιάσουμε μόνο στον Κάριους, ή μόνο στον Μπέιλ, θεωρώ ότι δεν έχει νόημα. Το να τραυματιστεί ένας βασικός παίκτες της μιας εκ των δύο ομάδων, είναι επίσης μέσα στο πρόγραμμα. ΟΚ, ο Σαλάχ χτύπησε με τον τρόπο που όλοι είδαμε, αλλά το πηγαίνω λίγο παραπέρα (δεν υπάρχει περίπτωση να ξεκινήσω κουβέντα για το αν και πόσο το ήθελε ο Ράμος, ο καθένας μάτια έχει και βγάζει ό,τι συμπέρασμα θέλει).
Σου χτυπάει ο καλύτερος σου παίκτης, ο ηγέτης σου, όπως ήταν φέτος ο Σαλάχ για τη Λίβερπουλ. Κοιτάς στον πάγκο και βλέπεις Μινιολέ (γκολκίπερ), Κλάβαν (στόπερ), Κλάιν (μπακ), Μορένο (μπακ), Λαλάνα (χαφ), Τσαν (χαφ, από τραυματισμό) και Σολάνκε (φορ). Κατάθλιψη… Προφανώς δεν περιμένεις να έχεις έναν δεύτερο Σαλάχ στον πάγκο. Άλλο, όμως, δεν έχω έναν παίκτη επιπέδου Σαλάχ, άλλο έχω Λαλάνα και Σολάνκε.
Είναι τα δύο άκρα. Ο Λαλάνα μια χαρά σεζόν έκανε πέρσι, αλλά φέτος έχει παίξει ελάχιστα λόγω τραυματισμών. Σου στραβώνει το ματς και θες να αλλάξεις κάποια πράγματα στην ενδεκάδα, να την κάνεις πιο επιθετική, να ρισκάρεις λίγο παραπάνω. Τι επιλογές έχεις; Ουσιαστικά καμία. Βγάζεις τον Μίλνερ και βάζεις τον Τσαν, χαφ με χαφ. Με λίγα λόγια, αν κάτι στράβωνε στο πλάνο (που όντως στράβωσε), δεν έχεις τη δυνατότητα να αλλάξεις πράγματα πολύ απλά γιατί είσαι «γυμνός» στον πάγκο.
Κάτι που έχει να κάνει με τον σχεδιασμό και μάλλον επιβεβαιώνει εκείνους που πιστεύουν πως ούτε οι ίδιοι στη Λίβερπουλ δεν πίστευαν ότι θα το πήγαιναν ως εκεί. Προσέξτε κάτι: μέχρι τον Γενάρη η Λίβερπουλ είχε και τον Κουτίνιο. Τον έχασε και δεν πήρε κανέναν! Δεν της είχε στοιχίσει ως τον τελικό, να που της στοίχισε εκεί. Η απουσία του Τσάμπερλεϊν αποτελεί μια μικρή δικαιολογία, αλλά μην τρελαθούμε κιόλας.
Ο Τσάμπερλεϊν έλειψε, όχι ο Πογκμπά. Από την άλλη, βλέπεις τον πάγκο της Ρεάλ: Κασίγια (γκολκίπερ), Νάτσο (μπακ), Ερνάντες (αμυντικός), Ασένσιο (εξτρέμ), Κόβασιτς (χαφ), Μπέιλ και Λούκας Βάσκεθ μπροστά. Ούτε εδώ υπάρχει δεύτερος Μόντριτς ή Κρόος. Αλλά αν, για παράδειγμα, έπαιζε ο Κόβασιτς αντί του Κρόος, όπως έγινε σε πολλά ματς της Ρεάλ φέτος, πιστεύετε θα υπήρχε μεγάλη διαφορά στη λειτουργία της ομάδας; Δεν νομίζω.
Και στο 61’ ο Ζιντάν έχει την πολυτέλεια να βγάζει τον Ισκο και να βάζει τον Μπέιλ. Τη συνέχεια την ξέρετε. Θα μπορούσε στη θέση του Μπέιλ να έμπαινε ο Ασένσιο ή ο Βάσκεθ. Πάλι θα έπαιρνε πράγματα ο Γάλλος προπονητής. Για να καταλήξουμε. Το λέμε πολλές φορές πως στους τελικούς μετράει πολύ η εμπειρία, μετρούν πολύ οι λεπτομέρειες.
Και η εμπειρία ήταν υπέρ της Ρεάλ και οι λεπτομέρειες (που τελικά δεν ήταν τόσο λεπτομέρειες: τραυματισμός Σαλάχ και ποιότητα πάγκου). Η Λίβερπουλ οφείλει να χτίσει πάνω στην πορεία αυτή και νομίζω πως θα το κάνει. Υπενθυμίζω πως έχει ήδη κλεισμένο τον Κεϊτά από τη Λειψία και χθες ανακοίνωσε και τον Φαμπίνιο από τη Μονακό. Δύο χαφ πρώτης γραμμής, που δίνουν εναλλακτικές λύσεις στον Κλοπ.
Χρειάζονται κι άλλα βέβαια (άμυνα και σέντερ φορ), όμως ακόμα είναι πολύ νωρίς. Εθνική Αγγλίας Είπαμε και στην προηγούμενη στήλη ότι θα αρχίσουμε σιγά σιγά να μιλάμε και για Παγκόσμιο Κύπελλο. Δεν θέλω όμως να μιλήσω ακόμα στοιχηματικά. Δεν είναι εύκολο πριν από μία μεγάλη διοργάνωση να βγάλεις συμπεράσματα, γιατί πολύ απλά περισσότερο πηγαίνεις με βάση την εμπειρία σου, την έμπνευσή σου, το πρόγραμμα των ομάδων και το ρόστερ αυτό καθαυτό, παρά με οτιδήποτε άλλο.
Δεν υπάρχει φόρμα, δεν υπάρχει αγωνιστική εικόνα, οπότε όλα είναι εικασίες. Συν ότι μπορεί ένας τραυματισμός να αλλάξει τα δεδομένα. Όπως για παράδειγμα, αυτός του Σαλάχ. Θα παίξει; Δεν θα παίξει; Θα χάσει το πρώτο ματς; Θα παίξει στο δεύτερο; Πού να ξέρουμε δύο εβδομάδες πριν από την έναρξη; Δεν είναι τυχαίο το παράδειγμα με τον Σαλάχ, γιατί την Αίγυπτο την έχω (είχα;) ικανή να κάνει ζημιές στον πρώτο όμιλο.
Τόσο στην πρεμιέρα με την Ουρουγουάη, όσο –κυρίως- στη δεύτερη αγωνιστική με την οικοδέσποινα Ρωσία, οι αποδόσεις της είναι πολύ υψηλές. Όπως και η πρόκρισή της στην επόμενη φάση. Όμως: άλλη η Αίγυπτος με τον Σαλάχ, άλλη χωρίς αυτόν. Οπότε την κουβέντα για τα μακροχρόνια λέω να την αφήσω λίγο πίσω, αν και για να είμαι ειλικρινής το εξελάκι με τα σκορ το έχω συμπληρώσει και έχω καταλήξει σε ζευγάρι τελικού.
Θα τα δούμε στις επόμενες στήλες αυτά. Μια και ασχολούμαστε με την Αγγλία, λέω να πούμε δυο λόγια γι’ αυτήν. Δεν τη συμπαθώ ως Εθνική ομάδα, φιλο-Ιταλός είμαι, αλλά προφανώς άποψη έχω, γνωρίζοντας με λεπτομέρειες τη σεζόν που έκαναν όλοι οι παίκτες, αλλά και παρακολουθώντας την (και γράφοντάς την για την εφημερίδα) όλα τα προηγούμενα χρόνια, είτε σε προκριματικές είτε σε τελικές φάσεις μεγάλων διοργανώσεων.
Στην προκριματική φάση οι Αγγλοι τερμάτισαν πρώτοι και αήττητοι στον όμιλό τους, αλλά σε γενικές γραμμές η εικόνα τους δεν ήταν καλή. Θα μου πεις «περιμένεις να δεις μπάλα από την Εθνική Αγγλίας, όταν η πλειοψηφία των Εθνικών ομάδων και με πιο επιθετικό ρόστερ από την Αγγλία, παίζουν μόνο για το αποτέλεσμα;». Η απάντηση, προφανώς, είναι «όχι».
Τον Σάουθγκεϊτ δεν τον έχω σε ιδιαίτερη εκτίμηση, αλλά βλέποντας το υλικό που έχει στα χέρια του ξέρει ότι για να κάνει το κάτι παραπάνω πρέπει να ξεκινήσει από την άμυνα. Μετά την προκριματική φάση, λοιπόν, η Αγγλία έπαιξε πολύ δυνατά φιλικά ματς, με Γερμανία (0-0), Βραζιλία (0-0), Ολλανδία (1-0) και Ιταλία (1-1). Μόνο ένα γκολ δέχθηκε στα τέσσερα αυτά παιχνίδια, κι αυτό με πέναλτι από τους Ιταλούς.
Κοινό στοιχείο των τεσσάρων αγώνων ότι ξεκίνησε με τρεις στην άμυνα (3-5-2): Με τη Γερμανία έπαιξαν στόπερ Μαγκουάιρ, Τζόουνς και Στόουνς, μπακ οι Τρίπιερ-Ρόους και η τριάδα των χαφ ήταν οι Λίβερμορ, Ντάιερ και Λόφτους Τσικ. Με τη Βραζιλία έπαιξαν στόπερ Μαγκουάιρ, Στόουνς και Γκόμες, μπακ οι Γουόκερ-Μπέρτραντ και χαφ πάλι οι Λίβερμορ, Ντάιερ, Λόφτους Τσικ.
Με την Ολλανδία έπαιξαν στόπερ Γκόμες, Στόουνς και Γουόκερ, μπακ οι Τρίπιερ και Ρόους και χαφ οι Χέντερσον, Τσάμπερλεϊν, Λίνγκαρντ, σε ένα πιο επιθετικό σχήμα. Με την Ιταλία έπαιξαν στόπερ Ταρκόφσκι, Στόουνς και Γουόκερ, μπακ οι Τρίπερ και Γιανγκ και χαφ οι Ντάιερ, Λίνγκαρντ και Τσάμπερλεϊν, πάλι σε πιο επιθετικό σχήμα (ουσιαστικά κάτι σε 3-3-2-2).
Και νομίζω πως αυτό το σχήμα, το 3-5-2, θα δούμε και στο Μουντιάλ. Και θα προσαρμόζεται ανάλογα με τον αντίπαλο, σε πιο αμυντικογενές και πιο επιθετικογενές. Δεν είναι καθόλου εύκολο να κρατήσεις το μηδέν, έστω και σε φιλικά, κόντρα σε Γερμανία και Βραζιλία. Ακολουθούν δύο φιλικά ακόμα πριν από την έναρξη του Μουντιάλ: με τη Νιγηρία το Σάββατο και την Κόστα Ρίκα την Πέμπτη.
Λογικά σ’ αυτά τα δύο ματς θα δούμε και τις τελικές δοκιμές από τον Σάουθγκεϊτ. Εικάζω ότι για να πήρε τρεις δεξιούς μπακ (Τρίπιερ, Γουόκερ και Αλεξάντερ-Αρνολντ) έχει στο μυαλό του να χρησιμοποιήσει ως τρίτο στόπερ τον Γουόκερ, όπως έκανε και στα φιλικά με Ολλανδία και Ιταλία. Και νομίζω πως είναι έξυπνη κίνηση, γιατί πρέπει τουλάχιστον ο ένας από τους τρεις στόπερ να είναι ευέλικτος και γρήγορος.
Στα μπακ λογικά ο Τρίπιερ δεξιά και ο Γιανγκ ή ο Ρόους αριστερά. Ντάιερ, Χέντερσον και Ντέλε Αλι πιθανότατα θα είναι η τριάδα στα χαφ, με τους Λόφτους Τσικ και Λίνγκαρντ να δίνουν λύσεις. Και μπροστά ο Κέιν σίγουρα, με τον παρτενέρ του να «παίζει»: Στέρλινγκ; Ράσφορντ; Βάρντι; Θα δείξει, εξαρτάται και από τον αντίπαλο. Τι μπορούμε να συμπεράνουμε; Η Αγγλία είναι σε όμιλο με Τυνησία (πρώτη αγωνιστική), Παναμά (δεύτερη αγωνιστική) και Βέλγιο (φινάλε ομίλων).
Θα πρέπει να… προσπαθήσει για να μείνει εκτός από τη φάση των ομίλων. Στους 16 θα πέσει πάνω στον 8ο όμιλο, όπου είναι Κολομβία, Πολωνία, Σενεγάλη και Ιαπωνία. Στα μέτρα της δηλαδή… Από ‘κει και πέρα θα αρχίσουν τα πιο δύσκολα. Θεωρώ, πάντως, ότι στα ματς που η Αγγλία θα περιμένει με πολυπρόσωπη άμυνα και μεσαία γραμμή θα είναι αρκετά επικίνδυνη και ικανή για τη ζημιά.
Στα πιο εύκολα, που θα πρέπει να έχει τη μπάλα στα πόδια της, ίσως έχει θέματα. Και σ’ αυτές τις περιπτώσεις δεν θα αποκλείσω να δούμε τον Στέρλινγκ σε ρόλο φουλ μπακ, ώστε να κερδίσει πλάτος και ταχύτητα η επίθεσή της. Θα τα δούμε όλα αυτά εν καιρώ… Το βασικό της πρόβλημα, το αναφέραμε και σε προηγούμενη στήλη, είναι και πάλι στο τέρμα.
Πίκφορντ, Μπούτλαντ και Πόουπ είναι κάλοι τερματοφύλακες, αλλά ως εκεί. Όχι κάτι σούπερ, χωρίς ιδιαίτερη εμπειρία σε τοπ επίπεδο. Είναι χαρακτηριστικό ότι με την Εθνική τους ομάδα έχουν 7 συμμετοχές ο Μπούτλαντ, 2 ο Πίκφορντ και καμία ο Πόουπ! Και ακόμα δεν μπορούμε να πούμε με σιγουριά ποιος θα ξεκινάει, ένα ακόμα δείγμα ότι κανείς δεν ξεχωρίζει.
Γενικά, πρόκειται για την τρίτη νεανικότερη Εθνική Αγγλίας στην ιστορία, με ό,τι αυτό συνεπάγεται για όταν αρχίσουν τα δύσκολα στα νοκ άουτ… Και ο προπονητής βράζει στο ίδιο καζάνι, δίχως να έχει βρεθεί στον πάγκο σε ανάλογες περιπτώσεις. Αυτά για τους Αγγλους. Τα υπόλοιπα θα τα βλέπουμε μέρα με μέρα, όσο πλησιάζουμε προς την έναρξη θα έχουμε και καλύτερα δείγματα γραφής.
Σιγά σιγά θα αρχίσουμε να ξετυλίγουμε και το κουβάρι με τα ειδικά στοιχήματα. Εχουμε χρόνο, πάνω από 15 μέρες για τη σέντρα, οι περισσότερες ομάδες δεν έχουν αρχίσει καν τα φιλικά. ΥΓ. Τα λέμε και στο twitter (@makismindrinos). Για μεταγραφές, επικαιρότητα και γενικά ό,τι προκύπτει.
