Γεια χαρά σε όλους.
Το Ευρωμπάσκετ έλαβε τέλος, η σπουδαία Ισπανία του Σέρτζιο Σκαριόλο άφησε (και) στο Βερολίνο το σημάδι της, την ίδια ώρα που οι Σλοβένοι το προηγούμενο βράδυ του προημιτελικού (με την εύκολη στα μάτια τους Πολωνία) τα έπιναν μέχρι το πρωί σε μπαρ – της – γεμάτης πειρασμούς – γερμανικής πόλης, πετώντας στα σκουπίδια τη μεγάλη ευκαιρία να ανεβούν ξανά στο βάθρο.
Όμως, φτάσαμε τέλη Σεπτέμβρη: στο σημείο, δηλαδή, που ξεκινούν όλα για τη νέα σεζόν.
Εχουμε μάχη μπροστά μας και το μόνο σίγουρο είναι ότι τίποτα δεν πρόκειται να μας χαριστεί.
Θα παλέψουμε και τον Ιούνιο θα μετρήσουμε χαμόγελα και… μώλωπες.
Ελπίζω η πρώτη κατηγορία να υπερισχύσει.
Στην… τρελή Γαλλία, έφυγαν οι δύο πρώτες στροφές, όμως «έδειξαν» κάποια πράγματα για το τι είναι ικανές (ή όχι) οι ομάδες της Pro A, ενώ στην Τουρκία η Εφές πήρε τον πρώτο τίτλο της σεζόν, αφού νίκησε εύκολα τη Φενέρ σε ουδέτερο έδαφος (στην Ανκαρα), στο ντεμπούτο του Δημήτρη Ιτούδη στον πάγκο των τυπικά γηπεδούχων.
Στην Ελλάδα, έχουμε μπροστά μας το Σούπερ Καπ στη Ρόδο, ενώ εντός πρώτου δεκαημέρου Οκτωβρίου θα γίνει το τζάμπολ και στο πρωτάθλημα.
Στην Ιταλία, η εκκίνηση στη Lega A θα γίνει το Σάββατο, ενώ πριν λίγες ώρες τελείωσε η μάχη της Αρμάνι με τη Βίρτους στο Σούπερ Καπ, με τον Σκαριόλο να κάνει το κόλπο στον Μεσίνα (η πρόκριση στον τελικό πήγε στην ομάδα από τη Μπολόνια με περιπετειώδη τρόπο και στην παράταση/59-59 η κανονική διάρκεια, 64-72 το τελικό σκορ).
Στη Γερμανία, η χρονιά ξεκίνησε με τη δύσκολη νίκη της Αλμπα (πρωταθλήτρια στη BBL τις τρεις τελευταίες σεζόν) επί των Τάουερς στο Βερολίνο, με τις υπόλοιπες ομάδες να μπαίνουν σιγά σιγά στον μαραθώνιο από την Παρασκευή.
Θυμίζω πως την άλλη εβδομάδα ξεκινάει η Ευρωλίγκα, ενώ στο… δρόμο είναι και το ανταγωνιστικό Γιούροκαπ, όπως και το Τσάμπιονς Λιγκ.
Αφησα για το τέλος την ACB. Στην Ισπανία, λοιπόν, ο χορός ξεκίνησε το βράδυ της Τετάρτης, με την πρωταθλήτρια και ενισχυμένη Ρεάλ (του Τσους Ματέο, πλέον) να φεύγει νικήτρια από την έδρα της Χιρόνα του κάπτεν εντός παρκέ/διοικητικού ηγέτη, Μαρκ Γκασόλ, αλλά και του μεγάλου δάσκαλου του ευρωπαϊκού μπάσκετμπολ, Αϊτο Ρενέσες (στην τεχνική ηγεσία των νεοφώτιστων στην ACB).
Σήμερα, Πέμπτη, το πρόγραμμα – στο κορυφαίο και πιο ανταγωνιστικό πρωτάθλημα της Ευρώπης – έχει 4 ματς. Κράτησα το ένα, σχετικά χαλαρά κι αυτό γιατί όλες οι ομάδες είναι λογικό να βρίσκονται στη φάση του μονταρίσματος, ενώ κάποιες μετρούν και απουσίες (λόγω Ευρωμπάσκετ ή τραυματισμών).
Για να μην το κουράζω άλλο, όμως, πήγα με την Τενερίφη στο δύσκολο ξεκίνημα που έχει στην έδρα της Μανρέσα, μόνο και μόνο για έναν λόγο: είναι σχεδόν ίδια ομάδα, με την ομοιογένεια να αποτελεί το μεγαλύτερό όπλο των νησιωτών, σταθερά τα τελευταία χρόνια (πλήρωσαν καλά πριν λίγους μήνες με την κατάκτηση του Τσάμπιονς Λιγκ/νίκησαν στον τελικό του Final – 4 του Μπιλμπάο την σημερινή τους αντίπαλο), ενώ ο Τσους Βιντορέτα πρόσθεσε 3-4 πολύτιμα εργαλεία στο ρόστερ (Χάιμε Φερνάντεθ, Αμπρομάιτις, Ελγκιν Κουκ) που ίσως κάνουν την ομάδα του ακόμα πιο επικίνδυνη.
Από την άλλη πλευρά, το μεγάλο κέρδος για τη Μανρέσα ήταν ότι διατήρησε στον πάγκο της τον Πέδρο Μαρτίνεθ, αναμφισβήτητα έναν από τους καλύτερους προπονητές της ισπανικής λίγκας. Ωστόσο, την ίδια ώρα έχασε σχεδόν όλους τους πρωταγωνιστές της περσινής εξαιρετικής της πορείας (Μπάκο, Μονέκε, Σίμα, Τόμασον).
Η αλήθεια είναι ότι ελλοχεύει ο κίνδυνος ο Βιντορέτα να προσφέρει ανάσες (για παράδειγμα σε κάποιους εκ των Σαλίν, Χάιμε και Σερμαντίνι που είχαν ρόλο στο Ευρωμπάσκετ, άρα κουβαλούν και κούραση), όμως τελικά το ενδεχόμενο αυτό δεν με απέτρεψε στο να βάλω τα χρήματά μου στη νίκη των νησιωτών.
Αργά το βράδυ της Πέμπτης θα ξέρουμε τι έγραψε ή δεν έγραψε το κοντέρ…
