Δεν ήξερα τι να γράψω σήμερα. Χρόνια πολλά; Τυπικό χρόνια πολλά ένεκα της ημέρας; Είναι 25η Μαρτίου, αλλά δεν είναι σαν τις “άλλες” εθνικές εορτές. Δεν θα μπορούσε να είναι. Εντός των τοιχών βλέπω σημαίες στα μπαλκόνια, βλέπω την “Δίκη των Δικαστών” στην τηλεόραση (η πλέον δυνατή και κυρίως διδακτική ταινία γιά την Επανάσταση, οι νέοι καλό θα ήταν να μάθουν ποιοί ήταν οι Τερτσέτης και Πολυζωϊδης, δύο τιτάνες δικαστικοί που αρνήθηκαν να καταδικάσουν τον Κολοκοτρώνη σε θάνατο), βλέπω την έπαρση σημαίας στον Εβρο και συγκινούμαι, αλλά μετά, μόλις κάνω ένα refresh ή αλλάξω κανάλι πέφτω στις ειδήσεις παγκοσμίως και η εθνική εορτή πάει περίπατο.
Τεράστια έκρηξη θυμάτων από τον κορωνοϊό στην Ισπανία, ιταλίδα νοσηλεύτρια αυτοκτόνησε σπίτι της όπου ήταν σε καραντίνα μην αντέχοντας όσα περνούσε, ψάχνω από κάπου να πιαστώ να πάρω μιά πρέζα αισιοδοξίας και δεν βρίσκω! Ούτε έχω διάθεση να ασχοληθώ με όσα αθλητικά κυκλοφορούν.
Οπότε, ας μείνω εδώ. Αύριο μπορεί να έχει περισσότερη λιακάδα.
Κλείνω με ένα τραγούδι, σε στίχους του Οδυσσέα Ελύτη. Τα λέει όλα ο μεγάλος μας ποιητής:
Όμορφη και παράξενη πατρίδα
ω σαν αυτή που μου ‘λαχε δεν είδα
Ρίχνει να πιάσει ψάρια πιάνει φτερωτά
στήνει στην γη καράβι κήπο στα νερά
κλαίει φιλεί το χώμα ξενιτεύεται
μένει στους πέντε δρόμους αντρειεύεται
Όμορφη και παράξενη πατρίδα
ω σαν αυτή που μου ‘λαχε δεν είδα
Κάνει να πάρει πέτρα την επαρατά
κάνει να τη σκαλίσει βγάνει θάματα
μπαίνει σ’ ένα βαρκάκι πιάνει ωκεανούς
ξεσηκωμούς γυρεύει θέλει τύρρανους
Όμορφη και παράξενη πατρίδα
ω σαν αυτή που μου ‘λαχε δεν είδα.
.
