966

Κώστας Ζαφείρης

Το ταξίδι στο Μιλγουόκι

Καλημέρα σε όλους.

Γυρίζω το ρολόι 6 χρόνια πίσω, στον Απρίλιο του 2015, τότε που λόγω κάποιων συνθηκών μπήκα στο αεροπλάνο με αρχικό προορισμό το Σικάγο και τελικό το Μιλγουόκι.
Εκεί με περίμενε μία φίλη μου, η Δέσποινα, η οποία στα 28 της είχε ήδη ξεκινήσει καριέρα ως καθηγήτρια (χειρουργική – οδοντιατρική) στο Πανεπιστήμιο του Ουισκόνσιν.


Το Πανεπιστήμιο βρίσκεται 20 λεπτά με το αυτοκίνητο από το (τότε) σπίτι της Δέσποινας και κανά δεκάλεπτο περίπου από το (τότε) γήπεδο των Μπακς, το Bradley Center.
Στις αρχές του μήνα είχα και γενέθλια, οπότε το (κανονισμένο δύο – τρεις μήνες πριν) δώρο στον… εαυτό μου ήταν να δω από κοντά σε δράση τον Γιάννη Αντετοκούνμπο, ο οποίος στη δεύτερη του χρονιά στο NBA είχε ήδη «αναγκάσει» αρκετούς να στρέψουν το βλέμμα τους πάνω του και να σκεφτούν ότι «ο συγκεκριμένος τύπος δεν είναι μία απλή ιστορία».


Θυμάμαι πως ακόμα και στο αεροδρόμιο του Σικάγο οι «σερίφηδες» – αστυνομικοί που περίμεναν τους επιβάτες που προσγειώνονταν από τις πτήσεις – σε έναν ειδικά διαμορφωμένο χώρο για το τσεκάρισμα των διαβατηρίων αλλά και για να κάνουν ερωτήσεις για τους λόγους του ταξιδιού του καθενός – άφησαν το ψαρωτικό ύφος και «έσκασαν» χαμόγελο όταν τους είπα ότι είμαι από την Ελλάδα και πηγαίνω στο Μιλγουόκι για να δω από κοντά τον Γιάννη.


Σικάγο – Μιλγουόκι είναι 1,5 ώρα απόσταση με το αυτοκίνητο και τα δύο ματς που παρακολούθησα ήταν το Μπακς – Μπουλς και σχεδόν στο καπάκι, δύο μέρες αργότερα το νέο ραντεβού των δύο ομάδων (για την regular season) στο United Center, στην έδρα των «ταύρων».
Στο ημίχρονο του αγώνα (στο Μιλγουόκι) βόλταρα εντός του γηπέδου των «ελαφιών» και κάποια στιγμή έκανα μία στάση στη μπουτίκ των Μπακς για να αγοράσω κάποια t-shirts και αναμνηστικά.

Ο (πολύ ευγενικός) υπάλληλος κατάλαβε ότι δεν είμαι από τα μέρη του και πιάσαμε για λίγα λεπτά την κουβέντα, ενώ παράλληλα γεμάτος ενθουσιασμό μου εξηγούσε πως ο Αντετοκούνμπο είναι το «παιδί όλου του Μιλγουόκι».
Πάντως, το πρώτο που πήρα ήταν μία αφίσα που απεικόνιζε τον Γιάννη το 2013 και το πώς ψήλωσε 4 πόντους μέσα σε 1,5 χρόνο.


Το ματς τελείωσε και με την βοήθεια του press officer των Μπακς (με την διαπίστευση στα χέρια ως… διαβατήριο) κατεβήκαμε στα αποδυτήρια με την Δέσποινα, συναντήσαμε τον – χαμογελαστό και ευγενικό – Γιάννη, μιλήσαμε μαζί του, βγάλαμε φωτογραφίες, ενώ από έναν άλλο άνθρωπο της ομάδας μας έγινε μία μίνι ξενάγηση ακόμα και στο γκαράζ του γηπέδου.


Τότε ο ανερχόμενος σταρ του Μιλγουόκι είχε αγοράσει το πρώτο του αυτοκίνητο, ένα μαύρο τζιπ bmw, με την πίσω πινακίδα αντί αριθμού να έχει το προσωνύμιο του, το γνωστό πλέον σε όλους GREEK FREAK.
Θα μπορούσα να μιλάω και να γράφω ώρες για εκείνο το δεκαήμερο σε Μιλγουόκι και Σικάγο, όμως δεν είναι αυτό το θέμα.
Αυτό που θέλω να πω είναι ότι βλέποντας όσα ακολούθησαν την κατάκτηση του τίτλου από τα «ελάφια», ο Γιάννης (μαζί με τους συμπολεμιστές του) έδωσε μεγάλη χαρά σε μία πόλη που του άνοιξε την αγκαλιά της από την πρώτη στιγμή και τον «έψησε» με τον τρόπο της να μην το κουνήσει από ‘κει.


Κακά τα ψέματα, η «Ιθάκη» του καθενός από εμάς είναι το μέρος που αισθάνεται χαρούμενος, οικεία, σημαντικός, εν ολίγοις εκεί που περνάει ωραία και ξέρει ότι τον αγαπούν.
Οπότε είναι φυσιολογικό και επόμενο αυτή την κούπα ο Γιάννης να την αφιερώνει πρώτα στην οικογένειά του και εν συνεχεία σε όλους όσους πριν από 8 χρόνια στο Μιλγουόκι του είπαν «εδώ είναι το σπίτι σου, μαζί σου θα πάρουμε πρωτάθλημα».


Και κλείνοντας, νομίζω ότι έξω από αυτή την εξίσωση μένουν οι κάθε τύπου πανηγυρτζήδες (η πιο κουραστική κατηγορία ανθρώπων) που σε λίγες μέρες θα τον περιμένουν για να του σφίξουν το χέρι, ενώ πριν λίγα χρόνια τον… απαξίωναν «αλλοιώνοντας» μέχρι και το επίθετό του.
Υ.Γ.: Η φωτογραφία του κειμένου είναι από το (νικηφόρο) παιχνίδι με τους Μπουλς (αν θυμάμαι καλά ο άσος των Μπακς έδινε κοντά στο 3,50), στο Bradley Center, από κινητό και από το σημείο του γηπέδου που είδαμε το ματς.


Υ.Γ.1: Ο Αγιος Λούκα της Σλοβενίας, ο Λούκα Ντόντσιτς ζει και αναπνέει για να οδηγήσει την χώρα του στο βάθρο στο Ολυμπιακό τουρνουά που διεξάγεται στο Τόκιο.
Ιστορική η εμφάνισή του στο ματς της πρεμιέρας κόντρα στην Αργεντινή.
Δεν θα χαρακτηρίζεται, πλέον, υπερβολικός όποιος υποστηρίζει ότι – αν ο Σλοβένος αρτίστας μείνει υγιής – θα αφήσει πίσω του όσους τεράστιους Ευρωπαίους παίκτες έπαιξαν μπάσκετμπολ.

Παλαιότερα άρθρα του Κώστας Ζαφείρης