Γεια χαρά σε όλους.
Η αλήθεια είναι ότι έχει μαυρίσει η ψυχή μας με όσα γίνονται και το ζόρικο της όλης ιστορίας είναι ότι εκεί που πας να «σκάσεις» ένα χαμόγελο στην μετά(;) – κόβιντ εποχή, βγαίνουν στη σκηνή οι πύραυλοι…
Στα δικά μας, τώρα, στην Ευρωλίγκα επίκειται η οριστική αποβολή των τριών ρωσικών ομάδων (ΤΣΣΚΑ, Ούνικς, Ζενίτ), οι οποίες χάνουν τον έναν παίκτη (και προπονητή λίαν συντόμως) μετά τον άλλον και εύκολα αντιλαμβάνεται κανείς ότι κάπως έτσι (μόλις οριστικοποιηθεί η αποχώρηση των τριών) θα αλλοιωθεί ο βαθμολογικός πίνακας και κυρίως η ιστορία με τις ομάδες που… ξαφνικά θα βρεθούν εντός της εικόνας των πλέι οφ ή στη χειρότερη πολύ κοντά σ’ αυτήν.
Από τα σημερινά παιχνίδια σε ΟΑΚΑ (Παναθηναϊκός – Μιλάνο) και Μόναχο (Μπάγερν – Ολυμπιακός) δεν ψήθηκα με κάποιο καθαρό σημείο και ασχολήθηκα με δύο ειδικά που μου κέντρισαν την προσοχή και τα βλέπετε στο πινακάκι.
Από ‘κει και πέρα, από την πρώτη ανάγνωση των αγωνιστικών στα ευρωπαϊκά πρωταθλήματα – που επιστρέφουν στη δράση μετά τη διακοπή για τις Εθνικές και τα προκριματικά του Παγκοσμίου Κυπέλλου του 2023 – κράτησα στη Γερμανία το διπλό της Ουλμ (σε περίπου 2 ώρες από τώρα το τζάμπολ) στο Βούρτσμπουργκ και τη νίκη (ίσως μαζί με ξέσπασμα) της Ρεάλ απέναντι στη Μπασκόνια το απόγευμα της Κυριακής για την ισπανική ACB.
Εν ολίγοις, έπαιξα δύο καλύτερες ομάδες, με την πρώτη αυτή του Γιάκα Λάκοβιτς να έχει μεν την απουσία του βασικού σέντερ Φελίσιο, όμως στα μάτια μου είναι δύο κλάσεις ανώτερη από την σοφτ Βούρτσμπουργκ και από την άλλη τη Ρεάλ που έχει πληγωθεί σε μεγάλο βαθμό από τα συνεχόμενα «χαστούκια» σε όλα τα μέτωπα.
Καλό απόγευμα.
